پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی کریمی جهرمی

معنای صاحب الزمان
نوشتاری از آیت الله العظمی کریمی جهرمی

 

باید این جهت را مورد نظر و اندیشه قرار دهیم که مفهوم لقب صاحب الزمان و مراد از آن چیست و این واژه و تعبیر، ناظر به چه حقیقتی است و حامل چه اسرار و معانی بلند و حاوی چه الهاماتی می‌باشد؟

ظاهر مطلب آن است که معنای آن همان معنای اصطلاحی و عرفی است که در مورد اشخاص و اشیاء دیگر به کار می‌رود، هنگامی که گفته می‌شود صاحب این باغ یا این خانه یا این مزرعه کیست و یا صاحب این مجموعه مسکونی چه کسی است؟ در این موارد، مقتضای فهم عرفی، این است که صاحب اختیارِ کامل اینها چه کسی است. اگر گفته شد صاحب این مجموعه عظیم مسکونی یا تجارتی مثلا فلان شخص است بدین معنی است که اختیار­دار و متصرّف بی‌چون و چرا و بدون منازع آن، فلان شخص است و انواع تصرّفات او در این مجموعه و یا غیر آن مجاز و قانونی و بجاست و برعکس، نسبت به دیگران که هر گونه دخل و تصرف آنان وابسته به اذن و اجازه صاحب آن است.

باری از امام زمان علیه‌السلام در لسان اولیاء الهی و امامان، ابرار و پیروان مکتب اهل بیت علیهم‌السلام با عنوان صاحب‌الزمان یاد شده است.

و طبق آنچه ذکر شد آن حضرت مالک کامل و بی‌چون و چرا و صاحب اختیارِ مطلقِ زمان است. بقاء این زمان و استمرار آن به امر و فرمان آن حضرت است. حیات و زندگی و ادامه و انقطاع آن و ارزاق خلایق و نزول انواع رحمتِ الهی از برف و باران و غیر آنها با اراده خلل‌ناپذیر وجود مقدّس او است و همه جریان‌های زمینی و آسمانی بدون استثنا زیرنظر حق­بین آن حضرت می‌باشد و آن حجّت الهی به اذن­الله همه امور بی‌شمار زمان را مدیریت می‌کند و هیچ چیز و هیچ کس از دائره مالکیّت و تدبیر و تصرّف آن حضرت خارج نخواهد بود.

و بر این اساس همه ما انسان‌ها در اقطار جهان بر سر سفره احسان حضرت صاحب‌الزمان نشسته‌ایم و این خود ایجاب می‌کند که از نظر تشریع، کاری و تصرّفی که مورد رضا و امضای وی نباشد انجام ندهیم و برنامه‌ای که مقرون به اذن و اجازه آن حضرت نباشد اجرا نکنیم.

 و گرنه این خود خیانتی بزرگ است که در مُلک و مملکت امام زمان و در دائره مالکیّت و مدیریت آن حضرت باشیم و به اراده نافذ او ادامه حیات دهیم و در پرتو وجود مقدّسش نفس بکشیم و از مواهب بیکران برخوردار باشیم و با این حال، اعمالی که بر خلاف رضا و خشنودی اوست و موجب آزرده شدن خاطر آن بزرگوار است انجام دهیم.

این خیانت است و چه خیانت بزرگی است! شرط وفاداری و حق شناسی از آن حضرت آن است که گامی در مسیر خلاف و خطا برنداریم و ملاک کلّی و معیار تخلّف ­ناپذیر در اعمالمان مطابقت با رضا و خشنودی آن ولیّ اعظم خدا باشد و خط سرخ و محدوده ممنوعه را محیط گناه و معصیت بدانیم و لا غیر.
و اینک همگی با دل سوزان بدان یگانه روزگار عرض می‌کنیم:
شاها بیا که دل‌ها بی ‌تو بسی کباب است * ای آن که در زمانه، تو صاحب‌الزمانی