پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی کریمی جهرمی

در فرازی از زیارتنامه حضرت معصومه (سلام الله علیها) می خوانیم: «انّ لک عندالله شانا من الشان». این فراز با وجود کوتاهی جمله اما معنای وسیعی دارد.

این جمله در خور دقت و توجه فراوان است و می سزد که اهل معرفت درباره آن بیندیشند و ما در این مقام به ذکر مختصری که فرا خور بحث کوتاه ماست اکتفا می کنیم؛
چنان که مشهود است، در این جمله دو مرتبه کلمه «شان» به کار رفته است که نخستین را به صورت نکره آورده و دومی را به صورت معرفه یعنی با لفظ (الف و لام) اکنون نکره آوردن شأن اوّل، برای تفخیم و تعظیم است و گویا فرموده است برای تو در نزد خدا شأنی بس بزرگ و بلند پایه می باشد و از حد وصف و بیان خارج است و به شرح نمی آید.

به نظر می آید که مقصود از شأن دوم که با الف و لام تعریف آمده است، شأن ولایت و امامت و عصمت باشد؛ یعنی از برای تو شأنی عظیم و موقعیتی رفیع، از نوع شئون امامت و ولایت و عصمت و یا سهمی مهم از آن مقام والاست (هر چند بالقوه باشد و بر اثر حکمت هایی به مرحله فعلیت و بروز و ظهور نرسیده باشد).

فاطمه معصومه(سلام الله علیها) ، مولود بیت وحی و تنزیل و نشئت گرفته از سلسله امامت و عصمت است. بنابراین ریشه های عمیق ولایت و امامت در جان آن حضرت هست و از این رو نفوذ و تأثیر معنوی و روحانی حضرت معصومه در اعماق جان پیروان خاندان عصمت از نوع تأثیر و نفوذ امامان پاک و معصوم می باشد و آن بزرگوار به اذن الله تصرف در جهان و در جان مردم دارند و می توانند در قضای حوایج و رفع گرفتاریها و اصلاح امور، با عنایت حضرت حق سبحانه و تعالی اثر مستقیم داشته باشند. با این بیان می توان گفت: خداوند بر حسب حکمت بالغۀ خود کلا امامت و رسالت را در طبقه زنان قرار نداده است و اگر حکمت الهی ایجاب و اقتضا می کرد و این منصب مقدس را برای زنان نیز مقرر می فرمود حضرت فاطمه معصومه زمینه ای بسیار مساعد داشت و نور ولایت و عصمت در درون پاک آن سیده جلیله به ودیعت نهاده شده و گوهر ذات مقدس، و وجود مطهر بانوی عظیم الشأن دودمان وحی و رسالت، فوق العاده نورانی و با صفا، بوده، تلؤلؤ ویژه ای داشته است.

بر اساس بیانی که راجع به جمله: «فَانّ لَكِ عِنْدَ اللهِ شَاناً مِنَ الشَّانِ» آوردیم، می توان به این نتیجه رسید که دلدادگی به حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) شرط در پذیرش و قبولی ولایت معصومین پاک و امامان معصوم شیعه است و بدون علاقه به آن بزرگوار، ولایت آن بزرگواران به ثمر نمی رسد و مقبول دربار الهی واقع نخواهد گردید.

احتمال دیگری در جملهٔ مورد بحث است، بدین بیان که مقصود از شأن دوم، مقام والای شفاعت باشد که حضرت معصومه (سلام الله علیها) را از آن سهمی، بلکه سهم مهم و شایسته و وافری است.

 بانوی ملکوت اثر آیت الله العظمی کریمی جهرمی، صص ۵۳ – ۵۵